Banos

We proberen kaartjes te kopen voor de trein langs de Nariz de Diabolo ( de neus van de duivel) maar dat is niet eenvoudig. De site werkt niet. Dat had Martin thuis al ontdekt. Wel kunnen we nu chatten. Alleen willen ze een betaling en dat wordt lastig. We vragen Johan, de zoon van de vrouw die het hotel beheert. Hij gaat bellen en het inschrijven duurt echt een half uur. Het bankgebeuren van dit hotel heeft problemen, dus moeten we naar een bank om het geld te storten. Maar de banken zijn dicht vanwege een feestdag.  We gaan met de taxi naar het stadje. Moeder gaat meteen mee om boodschappen te doen. Dan moet zoon boodschappen doen en gaat moeder mee naar de bank. Oh nee die was dicht vanwege feestdagen. Zoon komt terug. De taxi is inmiddels verdwenen en we zoeken de taxichauffeur. Want die weet een winkel waar je ook een deposito kan doen. Maar hij heeft geen telefoon nummer van de taxi chauffeur. Na 10 minuten zien we de taxi weer verschijnen. En gaan we naar die winkel. Dat lukt. Eerst had Johan nog gezegd dat we dan eerst terug moesten naar het hotel om..... wij zijn het even kwijt. Maar gelukkig kan hij toch een foto van het betaalbewijs opsturen via de ap naar de treinmaatschappij en is het uiteindelijk allemaal gelukt. En zelfs met deze beschrijving laat ik nog 4 tussenstappen achterwege haha. Tja, Zonder hun hulp was het ons niet gelukt!!! En omdat we zo lang met het regelen van die kaartjes bezig zijn geweest, hebben we een zware regenbui gemist!
Dan brengt de taxi chauffeur ons naar het begin van onze hike (klinkt stoerder dan wandeling:)).
Trappen, trappen en nog meer trappen. En daarna een pad door verschillende landschappen, een beetje steil, steil, heel erg steil en achillespezen uitrekkend stijl. 3 uur lang lopen we alleen maar omhoog. Van (slechts) 1870 m naar 2477 m! Dit keer ga ik sneller dan Martin. Hij heeft nu meer last van zijn adem. Wat een klim! Maar we halen het. We zijn weer trots op onszelf! En op de juiste momenten zie we mensen bij T splitsingen om te vragen welke kant we op moeten. En dan zijn we op een punt waar je kan schommelen boven een gigantische afgrond. Een gewoon houten schommeltje. Nee, dank je. 
De wolken trekken een beetje op en we krijgen een prachtig zicht op de vulkaan de Tungurahua.
De meest actieve vulkaan van Equador. 
Er schijnt weer een bus naar beneden te gaan. Die gaat om de 2 uur. Ships we hebben te laat door dat die ons voorbij rijdt.
We lopen verder naar beneden. Nu langs de weg. Wat gaat dat makkelijk. En het is er prachtig!
Maar dan wordt het toch wel erg ver. Er komt een dame uit een uitrit en ik vraag een lift naar het stadje. Wat we meteen krijgen. Echt weer even een leuk contact.
In het stadje nemen we een stoombad en een massage. Hoe luxe en hoe heerlijk voor ons lijf. Pas als we uit eten gaan begint het te regenen. Uiteindelijk toch een echte mazzeldag. En een heerlijke dag!