Maandag 3 augustus Matapalo

Oh, wat een dag! 

Nu zijn we toch al een aardig tijdje in Costa Rica. Maar het land blijft me verbazen in haar schoonheid en ongereptheid.
Ik begin de dag om 8 uur met een strandwandeling. Wederom een leeg , lang strand. Ik ga kijken of ik weer schildpadsporen ga zien, want ze leggen hier ook eieren. Vaag zie ik een kuil wat van een schildpad geweest zou kunnen zijn. Maar de zee komt tot hoog, dus veel is ook alweer uitgewist. Maar de wandeling is prachtig.
Vandaag is het ons eindelijk gelukt om naar Uvita te gaan, 30 km naar het zuiden. Even lastig om de strandafslag te vinden. En mijn veiligheidsriem doet het niet meer als ik hem wil omdoen. Gelukkig staan we toevallig voor een garage. Maar als ik wacht op een monteur, heeft Martin hem alweer goed gekregen.
Vanaf Uvita gaan er allerlei bootjes om walvissen te zien. Aan de ene kant wil ik dat graag. Aan de andere kant is het weer heel veel geld en is het de vraag of we meer gaan zien dan we al gedaan hebben. Ze mogen de walvissen niet verder benaderen dan 300 meter. Wat voor die beesten natuurlijk veel beter is. We gaan het niet doen.
Het strand daar is ook weer heel ongerept. Oerwoud op de achtergrond. Bergen in de verte. We gaan in de schaduw zitten en gewoon maar weer kijken. Dan horen we geschreeuw en zien iemand uit de zee strompelen. Een vrouw en kind in paniek. Rennende mensen. Iemand is gestoken door iets. Bij navraag weten ze nog niet door wat. Misschien door een giftige rog. Die zijn hier namelijk. De kans dat je gestoken wordt is heel klein. Wij hadden het advies gekregen om schuivend met je voeten de zee in te gaan. Dan voelen ze het trillen van het zand en maken ze zich uit de voeten. Als je boven op ze gaat staan, steken ze je met hun staart. En dan moet je naar het ziekenhuis bij Quepos. Ze zijn niet dodelijk, maar wel pijnlijk. Wij gaan dus zo veel mogelijk schuivend de zee in. Ik heb al wel een rog in de golven gezien. Ja, ja het blijft hier oppassen geblazen.
Zo ook met onze wandeling. We lopen langs het indrukwekkende strand en gaan een pad het bos in. Het is een kokosnotenbos. Dat ziet er natuurlijk weer heel anders uit. Dan komt het pad uit bij een riviertje. En daar staat een bord: Pas op voor de krokodillen! Oké dan ........! En we hebben wat grote jongens gezien in onze boottocht, dus we letten heel goed op. Wel spannend! Maar weer snel van de rivier af. Dan horen we gebrul in de verte. Het pad gaat de goede kant op en brengt ons naar de brulapen. Het zijn er twee. We kunnen ze goed zien.
De vloed komt snel omhoog. We lopen terug langs het strand. De zee komt tot aan het bos. En we moeten weer een riviertje oversteken. Geen krokodillen? Oké, daar gaan we.
Gelukkig zien we mensen voor ons lopen en kunnen we zien waar het het meest ondiep is. Dat is inmiddels wel tot mijn borsten. Maar onze spullen komen droog aan de overkant.
Dat was me de wandeling wel! Geweldig. We gaan even zwemmen in de zee. Goed schuiven met de voeten. Wat hier lastiger gaat vanwege allemaal steentjes. Soms vind ik dat we zoveel geluk en mazzel hebben dat ik af en toe bang ben dat ons geluk ophoudt en dat er iets naars gaat gebeuren. Maar die gedachtes helpen niet. Dus laat ik ze maar wil snel los, wat wel lukt gelukkig.
In het dorpje drinken we een lekkere vruchtenshake/ ijskoffie. Kopen we een leuke kikkerparero voor in de chill kamer en gaan we weer naar " huis". En daar wacht ons weer een prachtig strand. Ik ga bij de zee zitten. Mensen in de verte naast ons beginnen te roepen en te wijzen. Dolfijnen!!! Ik schreeuw naar Martin en die komt er ook aangerend en ziet ze ook nog net. Ongelofelijk toch, wat je hier allemaal ziet! Ik blijf zitten om naar de prachtige zonsondergang te kijken. Tientallen krabbetjes komen uit hun holletjes gekropen. 's Avonds eten we bij de Langosta feliz, een visrestaurant. Vlakbij maar moeilijk te vinden. En echt een restaurantje voor Mara! Die zal er gelukkiger zijn dan de kreeft. Want die gaat in de pan....

Oh, wat een dag!