Van Santa Cruz naar Puerto Lopez

We staan om 6.00 uur op. Rond 7.00 uur worden we weer opgehaald door Enrique die ons naar de andere kant van het eiland brengt. Wederom van de regen naar de zon. Daar pakken we een bootje van 10 minuten naar het eiland Baltra. Een woestijn eilandje waar het vliegveld is. Waarom daar? Voor de veiligheid van vulkaanuitbarstingen? Het is in ieder geval vrij omslachtig. Vanaf de boot weer voor 10 minuten in een bus. Zij regelen de bagage. Mijn koffer zit in onze bus. De koffer van Martin niet, maar die zit gelukkig wel in de volgende. 
We lopen naar de incheckbalie. Daar staat helemaal niemand. Ook niet het Nederlandse gezin wat voor ons liep. Op de incheckkaart staat dat de uiterste tijd 9.00 uur is. En dat is het. We raken een beetje in de stress. Ik loop terug naar het douane gebeuren. Daar doe ik navraag of het goed gaat. Zij gaat bellen. Dan komt er een man naar me toe. Hij wil dat ik met hem mee ga om de koffer te checken. Ik snap er helemaal niets van. Die zit al in het vliegtuig toch. Maar ik moet mee. Husband, husband roep ik en dan gaat hij met mij mee naar Martin. Die is er inmiddels achter gekomen dat we niet te laat zijn , maar juist te vroeg. Het inchecken moet nog beginnen. Hij loopt mee met de man. Die laat hem een koffer zien van het Nederlandse gezin. Ze hadden daar stenen in ontdekt. Of dat onze koffer is. Dat hadden ze omgeroepen en toevallig kwam ik aangelopen. Nu wordt het duidelijk. Je mag nl niets van de Galapagos eilanden meenemen.
Hehe, dat was echt even stressen. Verder loopt de vlucht van 2 uur voorspoedig. We gaan met een korte taxiritje naar het busstation. De taxichauffeur biedt nog aan om ons direct naar Puerto Lopez te brengen. 120 dollar. De bus met zijn 2en kost 11 dollar. Nee bedankt. Toch doen veel toeristen die we tegenkomen dat wel.
De bus gaat over 1 1/4 uur. Zo kunnen we rustig wat lekkers voor onderweg kopen en naar de W. C. gaan. Het busstation in Guayaquil is gigantisch. Groter dan Amsterdam CS. Tijdens zo'n reis van ruim 4 uur is er altijd wel een moment dat ik er niet goed van wordt. Van de harde muziek constant, een krijsend kind b.v. Maar die momenten gaan gelukkig ook altijd weer voorbij.
Als we 18.10 aankomen zijn we moe.
Ons hotel is echt prachtig, langs een rustige boulevard aan het strand. Maar ik kan er nog niet van genieten. Ik ben in een negatieve bui. Martin wordt dan juist positief en gaat mij opbeuren. Meestal werkt het en moeten we alletwee lachen als ik weer iets negatiefs zeg. Maar na de maaltijd en een wijntje ben ik weer bijgekomen gelukkig.