Woensdag 22 juli Van la Fortuna naar Bijagua (Fijke)

Geluk

Wat is geluk eigenlijk? Een gevoel van welbevinden, tevredenheid, ontspanning? De rustige vorm van geluk. Of extase, uitbundige borrelende gevoelens die bijna je lichaam uitbarsten. De onrustige vorm van geluk. Meestal korter durend als de rustige vorm. Wat heb je daarvoor nodig om het te bereiken? Vandaag gaat dat op en neer bij mij. Waarschijnlijk zoals het gaat bij de meeste mensen.
Vandaag krijgen we onze auto. Ik had verwacht dat als ik er net in zou zitten ik me uitgelaten zou voelen. Vrij en sprankelend. Maar dat was niet zo. Ik voelde me gespannen. Spannend om in Costa Rica te rijden. Of we de weg wel zouden vinden. Al dat geld dat het kost. Gelukkig, daar heb je het woord weer, kon ik dat vrij snel loslaten. Spanning werkt geluk tegen, dat is wel duidelijk.
We gaan eerst even langs de pipa fria señora van gisteren met haar schattige dochtertje om een popje te brengen van mijn moeder. Het meisje wil het popje geloof ik niet, of ze is te verlegen. Ik laat het wel bij haar achter, haar moeder vindt het wel leuk.
We rijden eerst naar het national park van Arenal. Daar gaan we een wandeling doen van 2,5 km die anderhalf uur zou duren. Omdat je heel erg omhoog gaat. Tijdens de wandeling kan ik genieten, mijn zintuigen gebruiken, in het hier en nu zijn. Dat helpt zeker om het geluksgevoel te versterken. Maar genieten of gelukkig zijn, zijn toch twee verschillende dimensies.
De natuur en het landschap zijn enorm afwisselend. Van een heel open stuk met uitzicht op de vulkaan, naar meer droog bos. Dan komen er kleine lava blokjes inzicht. Steeds grotere rotsblokken, donker en uitgespuugd door de vulkaan. Ook nog eens begroeid met zwart/ donker mos.  Met daar tussendoor weer groene vegetatie. Dan komen we opeens te lopen tussen heel hoog riet, daarna weer heel ander bos met veel oranje bloemen. Een hele bijzondere wandeling.
We gaan rijden langs een meer. He, opeens een grote familie neusaapjes op de weg. Natuurlijk even stoppen. Verderop Een bord voor een exotische tuin met een Ceibo boom. Van ongeveer 500 jaar oud. Daar wil ik ook naar toe. Martin slaakt een zucht, maar klimt enthousiast met me mee naar boven, naar die gigantische boom. Heel indrukwekkend. Hoe het werkelijk binnen te laten komen. Het is bijna teveel. Prachtige bloemen in de exotische tuin. Een stop om over het meer te kijken. En de ijsvogel te zien.
Over 30 a 40 km doe je hier meer dan een uur. En met al die stops schiet het natuurlijk ook niet op. Maar is het reizen meteen een excursie. 13 km over een knollenweg. En dan komen we net voor het donker aan bij onze volgende plek. Die heet ook Catarata lodge, toevallig bij Bijagua bij de tenorio vulkaan. Echt in the middel of nowhere,  aan het einde van de weg. Bij een rivier en weer voor heuvels . Martin voelt de spanning van het rijden meteen wegzakken en vindt de plek geweldig. Ik moet weer wennen, zoals vaker. En nu s' avonds voel ik me naar binnen getrokken. Zoveel indrukken op een dag. Zo'n andere wereld. Het is bijna niet te bevatten. Ook al hebben we al zoveel van de wereld gezien. En dat dat kan is wel geluk hebben!