Zondag 26 juli Van Bijagua naar Monteverde

Droogte in Costa Rica?

Iemand had ons al verteld dat in sommige delen van Costa Rica water tekort is. Met al die regen en al dat groen konden we ons daar niets bij voorstellen.
Gisteren met het rijden naar Las Hornillas zagen we het al. En vandaag nog meer. We rijden door hele droge gebieden. Een beetje savanne achtig. We vragen ons af of daar ooit regenwoud was of dat dat altijd zo is geweest. De lucht is er droog , de zon schijnt er veel meer. Het lijkt wel een ander land en even daarna, als je weer meer naar beneden rijdt komen er wolken en weer meer groen.
Vandaag gaan we naar Monteverde. Dat is 2 uur rijden zeiden ze ze en  zei de TomTom. Het eerste deel gaat voorspoedig en is prachtig. Zeer afwisselend dus ook. Dan is het nog maar 36 km, maar gaan we een knollenweg op. We denken nog even dat het een goede knollenweg is, maar helaas. 1.5 uur worden we heen en weer geschud. Er zitten enorme gaten in de weg. Na een uur ben ik het wel zat en krijg ik hoofdpijn. Martin zit aan het stuur, heeft zo meer grip en kan er beter tegen. Ik ga het laatste stukje rijden en kom chagrijnig aan in Santa Elena (Monteverde). Zeker ook omdat het eruit ziet dat er een andere weg was met asfalt. Maar dat is toch niet zo. En als je dan in een boom restaurant lekker  zit te lunchen is het ook moeilijk om chagrijnig te blijven.
We moeten wel weer wennen aan de toeristische plek.
Wij rijden door naar een vlindertuin. Nu hebben we er wel tijd voor. En het leuke van Costa Rica is dat als je ergens iets niet gezien hebt, je het wel op een andere plaats weer kan zien. Het is mooi om de vlinders te zien en grappig om de indrukwekkende verhalen te horen hoe het er in de insecten wereld aan toe kan gaan. Bijvoorbeeld: De eitjes van een wandelende tak lijken op zaadjes. Mieren nemen die " zaadjes" mee in hun fort. De meest veilige plek. Daar kunnen de eitjes makkelijk uitkomen in die vochtige ruimte. Ze scheiden een mierenlucht af. Mieren zijn praktisch blind. En zo kunnen de wandelende takjes veilig naar buiten wandelen. Grappig toch!
Om 16.00 uur komen we aan bij onze lodge Mariposa. Dat ligt 2 km buiten het stadje ( weer een knollenweg ). Even spannend want onze benzine is bijna op. Maar gelukkig is er vlakbij een pomp.
En het oerwoud ligt achter ons. Je voelt de rust en het voelt meteen goed. En als de ( aparte) meneer van het hotel mee loopt naar onze kamers, ziet hij meteen amarillos- zie foto.